Het pertinente tekort aan pleeggezinnen in de provincie Antwerpen is en blijft schrijnend. In 2011 alleen zullen 300 kinderen niet naar een pleeggezin kunnen verhuizen wegens een gebrek aan nieuwe pleegouders. Vooral voor pasgeboren baby’s en kleine kinderen is er te weinig plaats. Met een grote Stoepkrijtactie tracht Pleegzorg provincie Antwerpen op een positieve manier mogelijke kandidaat-pleegouders aan te spreken.
Met 1.002 zijn ze in de provincie Antwerpen. Pleeggezinnen die elke dag één of meer pleegkinderen opvangen in hun gezin. Wegens allerlei omstandigheden kunnen de kinderen niet meer thuis wonen en komen ze in een ander warm nest terecht, waar de pleegouders hen een eigen plekje trachten te schenken. “Binnen de provincie Antwerpen worden we echter geconfronteerd met een bittere werkelijkheid.”, weet Niels Heselmans, Verantwoordelijke Werving & Communicatie. “Twee op drie aanvragen voor een pleegzorgplaatsing kunnen we op dit moment immers niet invullen wegens een tekort aan pleegouders. Twee op drie kinderen blijven dus zitten met hun problemen of groeien op in een tehuis. Concreet zullen 300 kinderen dit jaar geen plekje in een pleeggezin vinden. Vooral voor pasgeboren baby’s of kleine kinderen tot 3 jaar vinden we steeds minder oplossingen.” Daarmee botst de realiteit met de beleidsverklaring van Minister van Welzijn Jo Vandeurzen. Die stelt immers dat pleegzorg het eerste alternatief moet zijn bij gezinsvervangende hulpvragen voor kinderen van 0 tot 6 jaar.
Blijvende nood
Om nieuwe kandidaat-pleegouders aan te spreken organiseert Pleegzorg provincie Antwerpen een grote Stoepkrijtactie. In Antwerpen, Mechelen en Turnhout gaan kinderen aan de slag met stoepkrijt om de nood voor nieuwe pleeggezinnen aan te kaarten. “Met deze actie willen we onze boodschap toch op een positieve manier naar buiten brengen.”, aldus Heselmans. “Heel wat mensen weten immers niet wat pleegzorg inhoudt en hoe groot de nood is. Bovendien houden we zoveel mogelijk rekening met het welzijn van het kind. Omdat we daarbij heel wat factoren in acht nemen zoals woonplaats, leeftijd, geslacht, achtergrond en natuurlijk ook de ouders zelf, maakt dat de zoektocht vaak nog extra moeilijk.” Anders dan bij adoptie, wat vaak verward wordt met pleegzorg, wordt een pleegkind nooit je eigen kind. “In de mate van het mogelijke keert een pleegkind terug naar het eigen gezin. Vaak wordt echter vergeten dat ook kinderen met een handicap in de koude blijven staan omdat we over te weinig pleeggezinnen beschikken. Ook de nood om tijdens weekends of vakanties opvang te voorzien, stijgt zienderogen.” Tot slot steekt Heselmans ook de huidige pleegouders graag een hart onder de riem: “Pleegouderschap is zeker geen makkelijk engagement. Heel wat kinderen hebben vaak al een rugzakje aan ervaringen dat ze met zich meedragen. Maar onze pleegouders geven aan dat het een uitdaging is die hun leven verandert, boeiender maakt. Het respect voor hen is dan ook enorm.”
Hart voor kinderen
Pleegzorg provincie Antwerpen is een samenwerkingsverband tussen acht diensten voor pleegzorg binnen de provinciale grenzen. Samen zetten ze de zoektocht naar nieuwe pleeggezinnen in. “Pleegouders kunnen zowel alleenstaanden als koppels zijn. Bovendien maakt het ook niet uit of je kinderen hebt en of je holebi bent. Zolang je een hart hebt voor kinderen en respect voor ouders die het moeilijk hebben, ben je meer dan welkom.” Geïnteresseerden kunnen steeds terecht op de website www.pleegzorgprovincieantwerpen.be