Dankzij de voortdurende en niet aflatende zorg 24 op 24 van de verzorgers waren er de afgelopen weken positieve signalen in zowel gewicht als gedrag. Planckendael kreeg hoop. Gisteren zakte het olifantje echter vrij plots door zijn pootjes en kwam niet meer recht. De interventies van dierenarts Francis Vercammen mochten niet baten. Tarzen is in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. “We hebben alles gedaan wat er in onze macht lag om hem te doen overleven zonder zijn moeder”, zegt de dierenarts.
Papfles
Tarzen kreeg de afgelopen maanden, al voor de dood van zijn moeder, een papfles om sterker te worden. Door o.a. het nierfalen van mama Phyo Phyo kreeg Tarzen niet genoeg voedingsstoffen binnen van haar, zeer waarschijnlijk al voor zijn geboorte. Zowel fysiek als sociaal was overleven een grote uitdaging. Op 11 weken oud woog hij amper 107 kilo. Iedereen kon zien dat hij bijzonder mager was en niet stevig op z’n pootjes stond. De verzorgers van ZOO Planckendael hielden de klok rond, 24u op 24 en dit 7 dagen op 7 de wacht in de tempel om hem elke keer als hij wilde de fles te kunnen geven. De tempel bleef lange tijd dicht om hem alle rust te geven.
Om hem te stimuleren om te drinken, sproeiden de verzorgers lauwwarm water over zijn hoofdje. De verzorgers zetten kleine, hoopgevende stapjes vooruit de afgelopen weken. Tarzen dronk vrij goed en vertoonde zelfs speelgedrag met de andere jongen, Tun Kai en Suki. Daarom was het een donderslag bij heldere hemel gistermiddag toen het olifantje plots door zijn pootjes zakte. De dierenarts heeft hem via een infuus medicatie toegediend om hem erdoor te halen. Tarzen werd rustig en viel in slaap. Hij is niet meer wakker geworden. Gisteravond is hij gestorven.
Een dergelijke opeenvolging van overlijdens bij de olifanten heeft zich in de geschiedenis van Planckendael nog nooit voorgedaan.
“We hebben alles gedaan om hem erdoor te krijgen. We verzonnen van alles om hem goed te doen drinken wat hij dan ook deed, maar het heeft niet mogen zijn”, aldus coördinator Ben. “We zijn hier steeds heel bang voor geweest, maar hebben ons vastgeklampt aan elk sprankeltje hoop. Nu is het voorbij. We zijn sprakeloos van verdriet.”